bir şapka düştü, ilik burunlarından insanların. mezatta satılan bir nefesin pazarlığını edindi soyu insanoğlunun. hırsla küçüldü vicdan denen yumru. 

insana, tanrısının saltanatı tuhaf bir üveylikti. ki insan özünde kusurlarından ibaretti. tanrıysa kusurun sebebi...

peki ya iyimserlik, en afili biçimde tanrısal bir kusur sayılabilirdi. lakin tanrı hakkında iyimser düşünceler beslemedik biz...

biz ki tanrılar değildik. tanrının aynaya bakıp hayranlığını dile getirdiği yansımalarıydık. bir de kendimize dair ucuz bir sitemdik.

ve o sitemsel lirizmin şiiri, haylaz bir keşişin uçkurunda yadırganırken;

şeytanlarını taşlayan ah o diri ıslaklık, gecenin mahreminde ecinnilere söylendi. ayetlerinde sıska tanrısının küçüklüğü ve derinlerinde kurallı bir ünlem yadsındı.

zaman istisnaların kesişimidir sevgili masa. hayat dediğin absürd bir kilişedir. bağlaçlar bizi ters çevrilmiş sandalyelere oturtur. sevinçlerimiz, keder eksikliklerimizdir.

fazladan bir gün daha yaşamak içindir çektiğimiz bunca acının tortusu.

çok şeyler kirlettik biz.

rüzgarımıza çarpan her eşyanın yasını tuttuk. hırsımıza emanet ettiğimiz yazgımızın esiri olduk. zamanın eğriliği kötürüm bir bükülmenin kapısını açtı. ve sonunu düşünmek bile istemediğimiz bir hikayenin ikinci sınıf kahramanı oluverdik.

doğanın hışmındayız şimdi. çünkü biz, kutsal kitapların o sahte hiyerarşisinin kırışmış allamelerini oynuyoruz sıralanarak. özümüzden koptuk. ve yok oluyoruz birer birer.

keşke bundan yorulsaydık. doğruluk dediğimiz emanet lafların şovenistliğini bu denli gaddarca yapmasaydık. kusurlarımızın kutsallığını birbirimize merhametli ellerle uzatabilseydik.


hayat, bahsedilenden kısa
öyleyse,
yaşasın, ölüme inananlar!
yaşasın, üstüne katanlar! 


mahmut tarık | 2016