ey aşk, gülüyorsun. oysa ben ortasındayım hüznün. kederiyim tüm bu kalabalığın ve derilmiş tüm çiçeklerin.

yerin dibinden bitmiş lir peygamberleri gibiyim. hüznüme ve yalnızlığıma yabancıyım.

aklımın liflerine sinmiş sere serpe haylazlık, çemberimde uçuşan ateş böceklerinin gölgesiyim.

ve adına hakikat denen arayışın gölgesine sinmiş bir umarsızlığa yaslanıyor eskittiklerim.

ne denli inkar etsem de, dağlı bir kavmin aymazlığı var üstümde.

bıkkın ve yorulmuş bir kaderin simsarı tanrılar yaratılır avurtlarında coğrafyamın.

sonra aristokratik bir avam olur tesbihim, ellerimde dededen kalma bir kehanet.

ve sokağın köşesinde bir uhunet, abartır bacaklarına değen her klişeyi. sigarayı bıraksa iyi. öyle ya, sokağın dibini de görmüş, lalasını da...

ama umursamaz bir balığın kıyıya tükürmesini, umursamaz bakırın çokluğunu.

ortaikiden beri karatahta önünde, bekler bitmesini cezasının. bu yüzdendir ki yok bir ayağı gitmeye. utanır yaşından.

gitmek diyor, harcı değil zamanın.

adı gibi siyanüre çekmiş, çalar şarkısını meyhanede, camiye karşı, en yakın ezandan bir gün önce. 

zamansız çarpar nağmesi hayatın gerilmiş ipliklerine...

ve denir ki, bir mezedir hayat ve aslında sınar mezeliğini sorgulayan sardalyeleri. 

 

mahmut tarık | 2020