TIKLIM TIKLIM “SEN” DOLUYUM TANRIM!⁽¹⁾    

“Ben beş yaşındayken annem her zaman bana mutluluğun, ‘hayatın anahtarı’  olduğunu anlatırdı. Okula başladığım zaman sınavda bana büyüyünce ne olmak istediğimi sorduklarında ‘mutlu olmak istiyorum’ yazdım. Onlar bana soruyu anlamadığımı söylediler. Ben de onlara, onların hayatını anlamadığımı söyledim!”⁽²⁾

     Tıklım tıklım “SEN” doluyum Tanrım!

     Aklıma koysam aşıyor,

     Gönlüme koysam taşıyorsun!

     Bir doğum ki

     ‘Aşk’tan değil,

     Ancak  ‘Sevgi’den olur!

     Bir büyüme,

     Gelişip-serpilme ki

     ‘Korku’nun titrettiği değil,

     Ancak sevginin,

     O ‘titreyen gözlerinin kontrolü’nde,

     O sevginin,

     ‘Huşû’ ile ‘titrettiği gözler önünde’ gerçekleşir!

     Tanrım;

     Sen,

     Bir çocuğun bile

     Çözmesi gereken

     Bir ‘Sevgi Alfabesi’,

     ‘Sonsuz’ ve de ‘Transandant,

     Müteâl(Mutlak Aşkın)’

     Bir ‘Sevginin Şifresi’sin!

     Sen ki

     Hücrelerimden

     Daha gerçek olarak,

     ‘REEL-REALİTE,

     MUTLAK HAKİKAT,

     GERÇEK-GERÇEK’,

     İçimde bir yerde,

     Adını tam da oluşturamadığım

     O ‘tarifsiz kelimelerimde gizli’sin! 

     Tıklım tıklım “SEN” doluyum Tanrım!

     Aklıma koysam aşıyor,

     Gönlüme koysam taşıyorsun!

     “Taşmak” dedim de,

     Önce aklıma,

     Sonra da gözlerimin önüne geldi ve ben,

     O an bir kez daha “taştım” Tanrım;

     Malûm “Soma Faciası”…!

     Tarih; 13 Mayıs 2014:

     Şu “ana haber bültenine düşen

     O fotoğraf karesi”

     Ve/veya “diyalog”u diyorum.

     Çizmeleri kömür karası;

     Ambulans’ın sedyesini kirletmesin diye,

     Kendisi yaralı haldeyken,

     Çizmelerini çıkarmaya teşebbüs eden, o kalbi pak,

     Maden emekçisi,

     Sana sesleniyorum:

     Ey yüzü kömür karası,

     Kalbi pak emekçim;

     Sen çizmeni çıkarma,

     Biz insanlığımızı giyelim!

     Tıklım tıklım “SEN” doluyum Tanrım!

     Aklıma koysam aşıyor,

     Gönlüme koysam taşıyorsun! 

     Tanrım; Sana, “insanın anavatanı” olan o “içimdeki çocuk”un seslenişiyle sesleniyorum!     

     Tanrım, benim Sana seslenişim; “Biliyorsun değil mi Tanrım çok iyi biliyorsun? İkimiz de biliyoruz, birbirimizi kandırmayalım! Ben aslında;  annemin,  babamın ve Senin müşterek ve başarısız projesiyim!” diyen, “kendiyle yüzleşmekten kaçan ve olumsuzlukları kendinde değil de, hep başkalarında arayan fatalistik(kaderci) ve kendine olan özgüvenini yitirmiş bir pesimistik”in seslenişi türünden olmadığı gibi, “Tanrım; konuşmamız lazım: Sanırım yoruldum ve artık maksadını anlayamıyorum!” mazeretini dillendiren “yılgın ve kafası karışık biri”nin seslenişi de değil…!     

     Tanrım, benim Sana seslenişim; “Tanrım; eğer bir tanrı varsa, ruhumu kurtar, eğer benim bir ruhum varsa…!”(Ernest Renan)⁽³⁾ diyecek kadar “fanatik bir kuşkucu”nun seslenişi hiç mi hiç değil…!     

     Tanrım; Sana, “insanın anavatanı” olan o “içimdeki çocuk”un seslenişiyle sesleniyorum:       

     Dua bilmiyorum da Tanrım! Sana şiir okuyarak seslensem olur mu?

     Evet, şu an Sana, milyon dolarlık bir cami’nin önünden sesleniyorum Tanrım;

     Avluda aç kalmış binlerce güvercin!     

     Yere karton serip oturmuş sokak çocukları!      

     Boyası hiç kullanılmamış boyacı!

     Ve tam yukarıda bir yazı:     

     “Bugün Allah için ne yaptın?”     

     Cami’dekiler mi ne oldu?     

     Onların zaten konumuzla alakası yok;     

     Okuduklarını anlamadan     

     Ne yaptıklarının bilincinde olmadan     

     Güya namaz kıldılar,     

     Mal-mülk ve para istediler,     

     “Âmin!” deyip, çekip gittiler!

     Tanrım; yok eğer bana katılmıyorsan     

     Ve dahası,    

     “Bana ‘sus!’ diyorsan,     

     -O vakit-

     Hakkımı koru!     

     ‘Ağlama!’ diyorsan,     

     ‘Niye gülmediğimi’ sor!     

     ‘Neden duygularını belli etmiyorsun?’ diyorsan,      

     Elimi tut!      

     Az şey yaşadığımı düşünüyorsan gözlerime bak!         

     Bana sitem etme,                                  

     İsyan etme,                                                       

     Kahretme!                  

     Elini uzatmayacaksan kendinden hiç bahsetme”⁽⁴⁾ bana Tanrım!

     Sürç-i lisân ediyorsam eğer,     

     Sen bana bakma Tanrım!     

     Çünkü şu sıralar,     

     Hayli ‘parçalı bulutlu’yum,      

     ‘Naif’im de bir o kadar…!

     Değilse,     

     Tıklım tıklım “SEN” doluyum Tanrım!     

     Aklıma koysam aşıyor,     

     Gönlüme koysam taşıyorsun!

⁽¹⁾ Bkz. COŞKUNSU, Zeki; “Tanrım Konuşmalıyız; Lütfen, Mümkünse Hemen!”, -Monolog-

    ss. 340-343, ÇizgiKitabevi Yay., Konya, 2015.

⁽²⁾ Bkz. LENNON, John; BARIŞ KULVARI(Aylık Dergi), sayı, 27, s. 5, Bilgi İletişim Yay.,

    Balıkesir, 2014.

⁽³⁾ Bkz. DENNETT, C. Daniel & HOFSTADTER, R. Douglas; “Fantasies and Reflections

    on Self and Soul(Aklın G’özü, Benlik ve Ruh Üzerine Hayaller ve Düşünceler)”, çev. Füsun

    Doruker, s. 370, Bogaziçi Üniversitesi Yay., 2. Baskı (Kasım), İstanbul, 2014.

⁽⁴⁾ Bkz. KOCA, Salih; “Ayıkla Bilincin Taşını”, s. 13, AZ Kitap-Ares Yay., İstanbul, 2014.

Zeki COŞKUNSU