Ana fikri baştan söylemeliyim; mutsuzluk dertsizliğin bir sonucudur. Düşünecek bir şeyi kalmayan beynin hissettiği boşluktur.

Felsefe çoklukların kuramıdır. Her çokluk gerçel ve görcül öğelerden müteşekkildir. Saf gerçel nesneler varolmaz. Her gerçel kendisini bir görcül imgeler bulutuyla sarmalar.

Görüldüğü gibi evrim denen teori kendi içinde bile tutarsız konuşma çizgilerine uğramaktadır. Bu da gösteriyor ki yüzün yüz ihtimali bu bir teori değil resmen bir cinali öyküsüdür.

Kralların kölesi veya soytarısı olmaktan öte bir nedeni ve anlamı olmalı hayatının. Karşılaştığın her hayata dönük bir sorumluluktur senin hayatının en temel bedeli.

Ben mutsuz kişiyim, size yüzümü getirdim bu anlamda Nasıl seğirttim işte, kızmayın işte, dün o hekim dedi ki Dönünce birden yüzüme, yüzümün bu en yitik çağma

darek dişxule di bîrê de | darek ducan, durû | di her rûkê de rûkek...

"Bilimsel gerçek" sözüne kesin bir anlam vermek kolay değildir. "Gerçek" sözü böylece, kişisel deney için başka, matematik bir önerme için başka, ya da bir tabiat bilimi teorisi için başkadır.

Septisizm, İdealizm gibi Epistemik Ekoller Arasında Felsefi İnceleme ve "Kendinde Şey"i Bilmede Algının Rolü Üzerine...

Evrene bakınca bir düzen/tasarımcı görürüz ve bu düzen bizi bir tanrı inancına götürür. Deizme göre tanrı vardır. Deizm tanrı tarafından gönderildi diye inanılan dinleri reddeder.

Kadınlar, Beden ve İlksel Birikim (Otonom) kitabında, İtalyan feminist Silvia Federici, cadı katliamlarını kadınları evcilleştiren [eve hapseden], onlara işgücünün yeniden üretimini karşılıksız bir angarya olarak dayatan bir kapitalist sistemin temeli olarak değerlendiriyor. Federici, yeniden üretim işinin bu gelişme şeklinde, kadın hareketi için merkezi bir mücadele alanı görüyor.