‘Ahh!’ ki ne, ‘ahh!’ diyorum.

Bir daha ‘ahh!’ ki…

O iki de bir küsmelerin,

Hele o bir de içli içli susmaların,

Hepsinden de en ağırı,

O bana en acı koyan,

Neredeyse ‘ışık hızı’yla ansızın,

Hem de zamansız, sıvışıp da çekip-gitmelerin

Yok mu…!?

Hadi, diyelim;

O Küsmelerini,

O içli içli susmalarını anladım da;

Hepsine, ‘evet!’

Lakin

O neredeyse ‘ışık hızı’yla

Ansızın,

Hem de zamansız, sıvışıp da çekip gitmelerin,

O ‘korkanların işi’ değil mi ya…!?

Ama bana, bunun için ‘hayır!’ deme sakın!

Beni,

Beni asla inandıramazsın!

‘Ahh!’ ki bir daha ‘ahh’…!

İlki banaydı, bu ikinci ‘ahh!’ da senin için.

Bunların dışında diyorum;

Bir başka ‘yol’u, ‘yöntem’i yok mu;

Kırgınlığını,

Yorgunluğunu,

Afralarını-tafralarını

İç hesaplaşmalarını,

Ve dahi,

Gerçeklerle yüzleşmelerini gösterecek …!?

‘Ahh!’ ki bir daha ‘ahh’…!

Bu üçüncüsüyse, herkes için!

İşaret edecek, diyorum;

Başka bir ‘sembol’ yok mu…!?

‘Aşkı-sevgiyi sembolize edecek’, diyorum;

Bir diğer ‘simge’,

‘Kalp’ten,

‘Yürek’ten,

‘Gönül’den başka…!

Onun yerine geçebilecek,

Aynı işlevsel bir başka ‘imge’;

Diğer bir ‘emoji’ye de razıyım!

Onunla aynı anlama gelebilecek…!?

Zira çok oldu, kalbimi kaybedeli;

O her gidişinle,

Neredeyse ‘ışık hızı’yla

Ansızın,

Hem de zamansız, sıvışıp da çekip gitmelerinde,

Beraberinde götüre götüre,

Ben de ‘kalp’ten,

‘Kalbim’den diyorum;

Bir ‘eser-iz’ kalmadı da…!

Zaten ‘iki kapağı’ diyorum,

Kalbimin;

Çürüyerek, eriyip buharlaşmıştı,

‘Corona-Covid-19’ illetinden!

Bu yetmezmiş gibi,

Bir de, bunun üstüne sen...!

Değil mi ki;

O ‘kemanı ağlatan adam!’

O ünlü Fars asıllı ABD vatandaşı, 

Virtüözü’dür kemanın…

Sanatçı ‘Farid Farjad’, diyorum.

O;

‘İnsan

Acıdan,

Ayrılıktan,

Hasretten,

Beklemekten,

Yoksulluktan üşür!’müş diyor.

Lakin

Ben de ekliyorum;

Üşür en çok da,

Ya ‘çaresizlikten’,

Ya da ‘sonrasında,

Yalnızlaşarak aydınlandıktan’…!

‘Ahh!’ ki ne, ‘ahh!’ diyorum.

Bir daha ‘ahh!’ ki…

‘Deli-divâne’ye;

‘Ah’lar-vah’lar ülkesi’ne döndüm!

Bir de baktım,

Gece, saat ‘üç; sıfır sıfır’!

Sonra, bunun üzerine yattıydım;

Biraz uyuyup dalmışım!

Derken uyandım;

Hâlâ etraf ‘zifirî’ karanlık

Bir baktım, saat ‘hiç’…!

‘Albert Einstein’

Amcam haklıydı;

‘Zaman’ da, ‘mekan’ da,

‘Uzay-zaman’ diyorum,

‘Mutlak’ değil, ‘izâfî-göreceli-rölatif’;

‘Isaac Newton’

Dedeme inat!

‘At!’ dedi, o an

İçimden bir ses;

O bir işe yaramaz kalbini ‘at’…!

At, gitsin!

Yine, uyandım;

‘Rüya’daymışım!

‘Ahh!’ ki ne, ‘ahh!’ diyorum.

Bir daha ‘ahh!’ ki…

Yeniden,

‘Deli-divâne’ye;

‘Ah’lar-vah’lar ülkesi’ne döndüm!

Zeki Coşkunsu