Tabusal’ da Özgür Üstüner Coşkun’ un ‘Bir Tramway Geçiyor’ yazısını  okudum geçen hafta..

‘Kendimi tamir etmek için Beyoğlu’ na gidiyorum bu aralar.

Sadece faydalı bir alışkanlığı elden bırakmamak adına değil’ diyor giriş bölümünde...

İşte sözcükler böyledir, bir kere ağızdan çıktı mı gerçek birer kimlik kazanır,

kendi rollerini üstlenirler..  Sizde onların gerçekliğini yaşarsınız.

Beyoğlu’nu düşündüm. Kaç zaman oldu rotamızı şaşırıyoruz böyle.

Bir ülkeden bir iç ülkeye göçün izdüşümleri gibi şimdi bu kadim semt.

Hislerimiz, düşüncelerimiz, kendimiz belirlediğimiz yazgımız hangisi

ne zaman yaralar bizi bilemeyiz..

Hangisi daha çok acıtır, hangisi daha isyana teşvik eder,

hangisi metanete yönlendirir, kişiye, zamana, olaylara göre mi değişir?..

Her defasında duygularımızla yaralanır, düşüncelerimizle başkaldırır,

yazgımızla kanarız.. Ya da hiçbiri ayrılmaz birbirinden..

Her biri bir diğerinin sebebi, sonucudur..

Yanılgılarımız için kimimiz kararlarını sorgular, kimimiz başkalarını yargılar,

kimimiz doğrudan yazgısını suçlar..

İnsan yine de en büyük çatışmasını toplumla yaşar.

Köhnemiş ‘toplumsal’ algısıyla.

Tramwayın kampana sesleri ile bir başka düşün ardına düşüyordum.

Yine böyle bir Cumartesi Hazzopulo’nun arka caddesinde yüksekçe

bir yerden Su ile Balat’ a bakıyorduk..

Sabah aydınlığı hafif hafif o geniş ve ıssız caddeyi koyulaştırıyordu.

Su, bir mektup uzattı bana. Okudum… Okudum... Okudum…

Bir ara rüzgar sigara yakacağımı anlamış gibi büyük bir nezaketle

esmesini kesmişti..

Havada Su’ nun ağzından çıkan sırları bütün gizemini koruyarak

uçuşuyor sonra ağır bir balyoz gibi Haliç’ te bitiyordu..

Ben, insan bu dünyaya salt Su’ yu sevmek için gelmeli diye düşünüyordum.

Su başı omzumda çığlık, çığlık ağlıyordu.

Gözleri şişmişti. Ben ona ağlama diyemiyordum.

Sen ağlarsan ben bu dünyanın cinneti olurum, sen ağlarsan

ben bu şehri  yakarım diyemiyordum.

Su, bak yıldızlar da gitti sabah olacak hadi kalk, kalk.

Bir birimize yaslanarak doğruluyoruz. Rüzgar önüne alıp savuruyor bizi.

Bodoslama giriyorduk gecenin içine..

Beyoğlu’n da eski bir sokakta son kez sarıldık birbirimize..

Her yanımız ağlamayla dolup taşmıştı..

Elindeki fesleğeni uzattı bana ve gitti..

Bir dağ, bir yumruk olmak belki bu hayatın bize yüklediği bir sorumluluktu

fakat su olmayı, çiçek olmayı ertelemek kaçınılmaz hüzünleriydi yaşamın..

O gitmişti.. Güneş ülkesine giderken elindeki çiçeği bende bırakarak..

Emirgan’ da suda giden tekneleri  izledim bir süre..

Küçük balıkçı teknelerine yük gemileri, onlara tur tekneleri

eşlik ediyordu.. Hepsi birden geçmiyorlardı aksine, ilginç bir

ahenk vardı aralarında.. Biraz uzaktan devasa yük gemileri geçiyor,

onlar gözden kaybolmaya yakın iki katlı turistik tekneler

geçiyordu..  Küçük tekneler ise aralarından süzülerek ilerliyordu..

Turistlerin telaşlı bir şekilde el sallamalarına gülümsedim..

Emirgan’ da suda giden tekneleri izlerken yanımda olmanı diledim..

Sonra düşündüm, acaba konuşacaklarımız kaç vapur doldurur diye..

Kollarımın arasında fesleğen, vapurda koklaya koklaya sürdü yolculuğumuz..

Karşımda bir kadın, önce fesleğene bakıyor sonra bana..

Göz göze geldikten sonra ellerini fesleğene uzatarak ‘dokunabilir’ miyim dedi..

Hafifçe başımı sallıyorum.. Sonra yanımda oturan takım elbiseli, orta yaşlı

olduğunu düşündüğüm bir adam hafifçe fesleğene dokundu gülümseyerek..

Ben o ana kadar hiç birinin farkında değildim.. Az sonra etrafımdaki herkes

Kollarımın arasındaki fesleğene dokunmak için bir birleriyle yarışmaya başlamıştı..

İnsanlar ellerini önce fesleğene titreşim yapıyor sonra avuç yaparak

burunlarına çekiyorlardı..

Sanki kucağımda sevimli bir çocuk varmış da gelen geçen sempatik

buldukları çocuğun başını okşuyorlar..

Bir ara her taraftan üzerime doğru eller uzanıyordu..

Kendimi sadaka isteyen çekingen bir dilenci gibi hissetmeye başlamıştım..

Hiçbir eli geri çeviremiyordum, uzanan her ele tebessüm ediyordum..

Zavallı fesleğen.. O kadar hırpalandı ki eve döndükten sonra saatler

sürdü onu eski  canlılığına kavuşturmam..

Eve döndüğümde  kanepeye uzandım.. Bir süre uyumuştum..

Uyandım, yorgundum…Korkunç bir ağırlığı atar gibi üzerimden doğruldum..

Hem aklımda hem ellerimde fesleğen..

Sehpanın üzerine bıraktım ve oturup bir süre seyrettim..

Temmuz’ u çağıran bir kokusu vardı.. Kokladım, içim yandı..

Bir intikam gibi duruyordu.. Parmaklarımı köklerinde dolaştırdım..

Yapraklarında sonbahar esintisi.. Ellerim uyuştu..

Kollarıma saatlerce biri yatmış gibiydi.. Bir süre odanın içinde dolaştıktan sonra

açık pencereden caddeyi izledim.. Burnumda sıcacık bir çay kokusu..

İncecik bir yağmur başlamıştı.. Sıcak çay kokusuna telaşlı toprak kokusu karışıyor..

Bazen yalnızlığı hayal gücü, hayal gücünü de yalnızlık besliyor..

Dışarda gremeri bozuk bir çağ, sehpamda fesleğen, oda da kumral bir hüzün,

duvarda bir yazı; Hayat senden vazgeçmedikçe yenilmezsin,

gülümseyişin güçlü kılıyor seni..