Bir dostla olan sohbetin kıymeti paha biçilmezdir kanımca, Hele hele sohbetinden sonra sizi derince düşüncelere sevk ediyor ve düşüncelerinizi yazıya döktürüyor ise daha bir anlamlıdır.

Biliyor musunuz, benim yüce kitap Kur’an'ı okuyan, araştıran ve sürekli çalışmalarından elde ettikleri ile benimle tartışan ateist bir dostum var. Yüce İslam’ı ve kitabı olan Kuran'ı birçok müslümandan daha iyi tanıdığını düşündüğüm bir Ateist. Ne kadar garip değil mi?

Aslında ben onun ateist olduğuna inanmıyorum. Bazen; Dostum ben bu ateistliği beceremiyorum galiba, çünkü Allah'ın olmadığını düşünmek tam bir çılgınlıktır diye çıkışınca bu düşüncem daha bir kuvvetleniyor. Neyse asıl konuya gelecek olursak;

Suat! Sen neden benimle dostluk kuruyorsun diye sorunca, donup kaldım ve anladım ki, yine kuranı okumuş, belli ki bir ayete takılmış ve bu konuda tartışmak istiyor.

Çaktırmadım tabi, niye ne oldu ki, bilirsin senin dostluğundan ve sohbetinden gayrı bir beklentim yoktur deyince,

Yok yok! öyle değil. Bir ayet okudum, o ayete göre sen şuan dininden edindiğin bilgi ile çelişiyorsun, benimle dost olamazsın deyince şaşırdım.

Hele dur bakalım hayrolsun hangi ayet, ayeti oku da birlikte üzerinde düşünelim deyince hemen atıldı ve ayeti okumaya başladı.

Al-i imran suresi 28. ayet: İnananlar, inananları bırakıp inkarcıları dost edinmesin. Kim bunu yaparsa Allah ile bir ilgisi kalmaz. Ancak onlardan korkmanız hali başka... Allah kendisi hakkında sizi uyarıyor. Dönüş Allah'adır.

İşte bak, ben senin dinine inanmıyorum ve senin dininin kitabı olan Kur’an benimle dost olmanı yasaklıyor deyince, emin olun bir iki dakika sessizliğe gömüldüm ve sonra dedim ki;

Bak dostum, o ayette asıl üzerinde durulmaya çalışılan konu; ekonomik, siyasal ve ahlaki dostluktur. Eğer ki, inanmayanlar ile kurulacak olan ekonomik, siyasal ve ahlaki dostluk inananların istikrarına, çıkarlarına zarar verecek ve Allah'ın emir ve yasaklarına aykırı bir durum ortaya çıkaracak ise terk edilmelidir diye uyarmaktadır.

Şayet insani olan dostluk ise böyle değildir ve asla terk edilmemesi gerektiği vurgulanır, Muhammed peygamberin, Mekkeli Müşrikler ile yaptığı Medine Antlaşması insani dostluğun bir ispatı olmaz mı? Ve dahası Kuran'ın, hiçbir kimseyi kimseye ötekileştirmediği de başka bir ispat. Şöyle ki; bir örnek vermek gerekirse, rablik taslayan Firavunu bile ötekileştirmeyip, Musa Peygamberi defalarca kendisine gönderip davasından vazgeçmesini ve Allah'a teslim olması gerektiği konusunda uyarmıştır.

İslam, bir Müslümanın insani dostluk kurmasına yasak getirmiş olsa idi, dünyanın Müslümanlar açısından yaşanmaz hale gelmesi kaçınılmaz olurdu. Çünkü insani dostluğun zıddı ötekileştirmedir. Allah, ötekileştirmeyi insanın insana yapmaması gerektiğini vurgulanmasının yanında, Fatır suresi 6. Ayette de belirtildiği üzere; (Şeytan sizin düşmanınızdır, siz de onu düşman edinin. O partisini sadece cehennem halkı olmaya çağırır) ille de birini ötekileştirecekseniz size şeytan yeter diye uyarı da bulunmuştur. Çünkü gerçek İslam; ötekileştiren, ötekileştirilmeye mahkumdur diye uyaran ve insanlara karşı merhametli, hoşgörülü, adil ve güvenilir olmayı emreden bir dindir.

Ne yani insani bir gereklilik olmasının yanında Dinimin hoşgörüsüne sığınmış seninle dost olmuşsam hata mı etmişim diye çıkıştım. Gülümsemeye başladı ve sohbeti güzel bir detay ile bitirdi.  Gerçek hoşgörü insanın kendisine karşı dürüst olması, kendisine yabancılaşmaması ve aklı ile kalbinin birbiriyle barışık olmasıdır dedi.

Aslında onun sorusunu cevaplamaya başladığımdan beri, aklıma takılan şey onunla yaptığımız sohbet değildi. Beni asıl düşündüren, kendisine Müslümanım diyenlerin birçoğunun, Kur'ana mesafeli duruşu ve kendisine ateist diyen biri kadar araştırmaya uzak oluşlarıydı. Bırakın Kur'anı okumayı, araştırmayı; kıldığı namazda okuduğu Fatiha’nın anlamını bile bilmeyen büyük bir çoğunluğun olabileceğini düşünüyorum. Namaz ki; kişinin Rabbi ile buluşmasıdır ve bu buluşmada Rabbimiz ile konuştuklarımızdan hiçbir şey anlamıyoruz. Ne büyük çelişki değil mi?

Gerçek İslam ve kitabı olan Kur'an ile tanışmak ve onu hakkı ile idrak edip yaşamak dileği ile...