Akıl denilen görünmeze yoğunlaştığınız anda; kendinizi herhangi bir ideoloji, din veya söylem ile inşa etmeye başlarsınız.
Eleştirilir, yalnız kalır, tahkir edilir ve dışlanırsınız.

Üç aşağı beş yukarı hepsine verebileceğiniz bir cevabınız vardır ama siz yine de çareyi kitaplarda, bilginin koruyucu gizeminde ararsınız.

Bundan sonra yeni bir evre başlar; kendinize, sadece size ait bir dünya düşlersiniz. Düşlediklerinizi pratiğe dökmeye başladığınız ve söylemlere dönüştürdüğünüz anda daha fazla yalnız kalma isteği baş gösterir ama gerçek olan tecrit edilmeye başlandığınızdır.

Bu gerçeği bilirsiniz ama kendinize itiraf etmekten kaçınırsınız; çünkü hayatın, tecrit edilmeye değer olmayan güzelliklerinin de varolduğu genlerinize şifrelenmiştir ve asla düşlerinizde kurguladığınız "ben"i yaşayamadığınız gerçeği ile yüzleşirsiniz.

Son evreye gelindiğinde ise aldığınız radikal kararlar yumuşamaya başlar ve terkettiğiniz alışkanlıklarınıza tam olarak olmasa bile bazılarına yavaş yavaş geri dönmeye başlarsınız. Hayatınızı renklendirdiğini düşündüğünüz ve sizi mutlu edebileceği ihtimalini taşıyan ama fikirleriniz ile çelişen fiilleri bir köşede tutmaya devam edersiniz; çünkü ara ara onlara kaçamak bakışlar atmak istemenin ve fikirlerinizin detaylandırdığı çizgilerinizin dışına çıkmanın sizi mutlu edebileceğine inanmışsınızdır.

Hayatımızda tecrübe ettiğimiz tüm bu evreler şu düşüncelere teslim olmaktan kaçamıyor ne yazık ki; Sizinle beraber bütün insanların hayatın merkezinde olduğunun bilincinde iseniz; hiç kimsenin düşüncelerini görmezden gelmeye hakkınız olmadığı gibi kendi fikirleriniz üzerinden başkaca fikirlere üst perdeden konuşmaya da hakkınız yoktur.

Kimine susar, kimine güler, kimine ise yanılırsınız ama zamanın önlenemez hızı karşısında sürekli değişebilen, esnek bir "ben"i yaşar durursunuz.

tabusal.com