Olmadığını bilseydim

bakar mıydım hiç

boş bir sandalyeye yıllarca?

kırık bir iskemleye,

ömrüme otursun diye?

Bir ses vardı duymadım,

bir yokluktu

gittikçe daha çok var olan.

Sen değildin

ama adınla başladım her cümleye.

Eksik hecelerle,

tam bir suskunluk kurdum.

Ankara kadar sessizdi ellerin,

bir Eylül mektubunda

“gel” dememiştin

ama ben yine de yola çıktım.

Kim bilir,

belki sen de varsın bir yerlerde,

bir başkasının yokluğunda.

Ben hep

yarım kalmış sigaralar gibi yaşadım,

dudak izi olmayan,

küllüğe düşmeden biten…

Aşkı en iyi

olmayanlar anlar.

Çünkü onlar

hiç unutmazlar:

Nasıl da varmış gibi yanar insan,

bir hayali içindeyken bile

gerçeğin buzuna bastığında.

Atilla Ö. Ersan