Sevgide cimriyiz.
Paylaşmada cimri, sevilmekte cimri...

Bizi sevecek insanın sadece bizi sevmesini isteriz.

Başkasını severse bize karşı sevgisinin azalacağını düşünürüz.

Sevdiğimiz kişilerin başkalarını sevmemesi için işe girişiriz. Biz de buna bağlı kalırız, herkesi sevmek istemez; inadına birini çok sevmek için çoğu kişiden nefret eder, nefret duygularımızı geliştiririz.

Ve ilişkilerde kendi basitliğimizi eksikliğimizi görüp bizi sevenlerin bizi bırakmaması için hep başkalarının eksikliğini ortaya atarız.

Hâlbuki sevgi çoğaldıkça büyüyen bir duygu bu.

Herkese karşı sevgi dolu bir insana verdiğin destek seni daha sevilir hale getirir.

Bir kaynana gelini neden sevmez ya da bir gelin, görümcesini neden sevmez mesela?

Bu tür örnekler çoğaltılabilir.

Bunların temelinde dar düşünce, kendine karşı öz güven eksikliği ve acizlik yatar.

Bir müdür veyahut yöneticiler, patrona yakın olanları neden sevmez?

Çünkü eksiklik ve acizlikleri gibi kendilerine karşı güven eksikliği de vardır bunlarda.

Patronla konuşan herkesin kendisini şikâyet ettiğini veya kendi eksikliğini ona anlattığını düşünür.

İşi nasıl inanca bağlarım diye düşünürken beklenen ilham yetişti nihayetinde:

Bir inancı olan insan diğer inançtaki insanı neden sevmez; tabi ki kendi inançlarındaki eksikliğin, çaresizliğin ortaya çıkmaması için.
Ve bunun için kısıtlayıcı, baskıcı, hakaret edici aşağılayıcı olur.

Yoksa kendi inancına güvenen, sorulan her soruyu cevaplayan bir inanç sistemi kendini savunmak için karşındakini aşağılar mı yoksa sırtını gere gere sorulan her sorunun cevabını verip bu rahatlığı mı yaşar?

Yani yaptığımız tüm kişiliksiz, karaktersiz durumların sebepleri biz dar kafalı düşüncelerimizden oluşuyor.

Dar kısıtlayıcı kendimize öz güvenimiz olmadığından işi kurtarmak için karşıya çareyi saldırmakla buluyoruz.

Günün sözü;

 Eğer eksik olmamış olsa idin başkasında eksiklik aramaz idin.
 Tanrı eksiksiz biri ise kulların da eksiklik aramaz.