Fransız ünlü yazar Jules Régis Debray, "Batı'dan Geriye Kalanlar" eserinde bunu şöyle açıklar:

"Batı medeniyetinin sırrı, bir kelime oyunundan ibaret değildir; onun kudretini bütün yeryüzüne yaydıran özü üç kelimede billurlaşır:

"Olumsuz eleştiriyi özümsemek."

Batı, kendisine yöneltilen her itirazı, her taşlamayı bir mahkûmiyet vesilesi değil, bir imkân olarak görür.
Onu susturmaz, zincire vurmaz; tam tersine, dile gelmesine, bağırmasına, hatta hakaret etmesine meydan verir.

Ve işte bundandır ki Batı'nın kalbinde, Batı'ya karşı lanetler okunur; meydanlarda her gün öfke taşar.
Bu manzara bir zaaf değil, bilakis bir kudret nişanesidir.
Çünkü Nietzsche'nin dediği gibi: "Beni öldürmeyen şey, beni güçlendirir."

Batı, onu yıkmayan her eleştiriden hayat devşirir.

Doğu'nun mukadderatını tayin eden ise tek seslilik, tek kalıplı düşünce, dogmatik zincirler ve siyasal-dinî baskıdır.

Bazı diyarlarda insanın ağzını açması bile yasaktır.
Batı'yı diğer milletlerin üzerine yükselten ikinci sır, hukukun mutlak hâkimiyetidir.

Orada hükmeden şahıs değil, kanundur.
Bir temizlik işçisiyle, dünyanın en kudretli başkanı aynı hükümlere tabidir.

Ve o başkan, yasayı çiğnediğinde, unvanı ne olursa olsun düşürülür.

Bu hakikat, Batı'yı diri ve müteyakkız tutan ana damardır.

Üstünlüğün bir diğer rüknü ise altın kaidedir: Ehli ehline teslim etmek.

Yani liyakati esas almak.

Batı, uygun kişiyi uygun mevkiye yerleştirir; Doğu ise akrabalık bağlarına, kayırmaya, rüşvetin kirli terazisine mahkûmdur.

Böylece nice kifayetsiz muhteris makamları doldurur, uygunsuz eller talihin direksiyonuna geçer.

Ve işte bütün hikmet buradadır: Batı'yı diri kılan eleştiriyi özgür bırakması, adaleti şahsın üstünde tutması ve liyakati esas bilmesidir.

Doğu'nun çöküşünü hazırlayan ise baskı, keyfilik ve kayırmadır..."