güncel bir derdim var benim; bilebildiğim tüm sözcükler yolun kenarına sürüklemiş, bitişikliğini ve ayrılığını insanoğlunun.

hayatın fikirsel kırıntıları bir hasım ve bir hısımdan ibaret, ölümün kenar dörtlüsüne çalıştı ân. ve çoğunlukla yenildim geniş zamanlarda.

ve ölümün uyruğuna değen her yaraya tuz basmam gerekti.

bunu işittim sağırlığımın yalın zamanlarında. ne kadar da bencil bir aymazlığım vardı kim bilir…

kıvrımları mesela, bir sabah namazına kalkar gibidir zamanın. ucu nereye değerse değsin acemiliğim benden genç. ve şiiri bırakıp sigaraya başlıyorum çoğu zaman, dumanın süzülüşüne kapılıyorum, dudaklarımın yerini unutuyorum sorumsuzca ve karılmış tozun zerrelerini sayıyorum hafızamın yiğitliğine çarpan her eşiğinde.

mutluluk nedir mesela? hüzün nedir? gitmek ya da?

bir kaşığın içine hapsolmuş tek hücreli bir canlının dışına yansıyan örgütlülüğünü düşünemiyorum mesela. ilki düşünemiyorum, sonu da… uzağım her hücreme ve benden usta bir hücrenin çemberine sinmiş gibiyim her halimle.

ve acılarını çarpamıyorum yüzüne insanoğlunun. bu bir eksiklik. biliyorum.

tüm zamanların en zamansız talihi düşüyor payıma nedense. nedense her ödül bir ceza benim için. tersini anlayamıyorum zaten.

özgürlük mesela izafidir, irade onun gibi. sıkıntılı bir iştir. ve açıkçası, beni ilgilendirmiyor.

bir tırtıl niçin uçamaz? bir vaşak nerede aç kalır? bir ayı ne zaman üşümez? bir karınca neyi taşıyamaz? yaşamak nedir örneğin? ölü bir kuş uçabilir mi durmadan?

hayata sığdırdığım tüm anlamların gereksiz olduğunu işittim ateşle oynarken. buz dağının dip parçalarını eşeledim anlamsızlığın kemaline ererken.

ve durup durup yeni şeyler özledim. art arda koşan atların çığlını mesela. bir kayısı ağacına yalnızlığı aşılıyorum öylece. böyle ilintisiz sözler söylüyorum hoşnutsuzluğa. sözler ki ayrılığın kolyesidir, yadsımayın. bir sonraki satırda yaşlanıyorum oysa. hayat orta bir’den kalma bir öğretmenin verdiği kompozisyon ödevi gibi çıkıyor karşıma her seferinde: yanılmak üçüncü şahsın işidir!

kadere inanın çocuklar ve noktalama işaretlerine azamî uyun: giriş, gelişme ve sonuç. bu sizin için her zaman iyidir!

ve biliyor musunuz çocuklar? yaşarken yalnızdım hep çünkü bir balığın susayabileceği aklıma gelmedi hiç.

mahmut tarık | tabusal