gereksizliği gerekli kılan tanrının adıyla!

görünmez acılar yaratıyorum ellerimle. insan ki kendi acısının külfetidir. ve bir çeşit öfkedir onun hayatta kalması. yeterince tanımlanmış eksik bir cümledir bu; ölümü, yaşamı ve sevinci de dahil her şey gibi kurbanıdır sıkıcı bir değişimin.

kutsal saydığım belki bir başkasının lanetidir. ya da tam tersi.

kim bilir, kirli bir edebiyattan arta kalan tiyatronun piçidir zamanın şu ruhu…

yoksa…

üstünü örtüyorum zamanın. pişmanım edindiklerime. ölüme amenna, hayatta kalma içgüdüsüne de... ancak yaşama dair hiçbir inancı gerçekçi bulamıyorum. ve nedense bunlara tutunup yaşıyorum hep.

yaratılan her efsane güncel bir eksikliğin telafisi gibi, ince bir yara açıyor geleneğimde. alıntı bir acıyla kültürleniyorum durmadan.

oysa ki…

tanrı adına yapılan iyilik ve kötülük arasında fark yoktu. ikisinde de tanrı araçsallaştırılmıştı. yani ben, anlatamıyorum galiba.

acı, klas bir olguydu ve toprak bütünlüğüne karşıydı insan soyunun. mutluluk hakeza…

neydi o alnımıza yazılan, bir körün sessizliğe isyan etmesi mi? çılgın bir kaos; yoksa, yoksa sonsuz bir dinginlik mi?

yeryüzünün insanı matah bir canlıydı. bunu unutmak için ne kadar fantezi, din, ideoloji, inanç uydursa da...

acıyı biz yarattık, umursamaz kibirli tanrıyı da. tahakküm hastalığı içinde hırslarımızın kölesi olduk.

basit canlılarız ya da değiliz. ancak basitliği anlamlandıramayacak bir karmaşa içindeyiz. benlik travması içinde kıvranıp duruyoruz.

yanlış ve pazarlanmış bir yolda yürüyoruz. kolkola ya da ayrı. işin kötü yanı bunu adımız gibi biliyoruz. acı.

ve belki de tam aksine büyük bir planın kuklaları değiliz biz. birbirimizden habersiz cahil yığınlarız sadece. özüne doğru dönen basit bir çarkın kör dişlileriyiz biz.

ellerimizle yarattığımız ikilemlerin ceremesini çeken tuhaf yaratıklarız biz.

korkularımıza iman ediyor, korktuklarımıza ibadet ediyoruz.

ve unutma sevgili kınayıcım, her ölümün kendinden önce bir öleni vardır. ve çoğunlukla biz, bunu bilmiyoruz.

mahmut tarık | tabusal.com