İLAHİYATÇI VE AKADEMİSYEN, DOĞRU SÖYLESE DE ÖRNEK ALINMAZ!

Hayatın içinde yaşayan bir insan, bir meslek icra ederken örnek tarzda yaşayan insanlara değer verir. İlahiyatçılık-ruhbanlık ve akademisyenlik nihayetinde maaş için yapılan bir iştir.

Doğruları bulmanın kolay olması ve bunların uygulanması bir arada olmalı. Doğrular kolay bulunmuyor ise veya bulunduktan sonra yaşanıp uygulanmıyorsa ne anlamı olur? Doğruları bulmak bir ömür gerektiriyorsa, bunların hayata dair olması mümkün mü?

Ruhbanlara yönelik olarak yaygın bir deyim var, “Dediklerini tut, gittikleri yoldan gitme” diye. Bu söz, söylediklerini kendilerinin yapamadığını ortaya koyar. Örneğin en çok paylaşmaktan bahsederler ama kendileri paylaşacak kadar üretmezler!

Tarihten esinlenilir, lakin gerçek hayata dair çıkarımlar canlı canlı olmalı. Bilgi arkeoloğu olmak çok fazla anlam taşımıyor, zira değişmez bilgi kuralları çok nettir ve az sayıdadır. Hayatın içinde olup, hayatı tutarsız ve yaşanmaz kılan sorunlara karşı net çözümler sunabilmeli. Peygamber-filozofların yaptığı da bundan ibaret.

Din kolay anlaşılır ve anlatılır bir sistemdir. Ruhban-ilahiyatçı ve akademisyenler bunu zor bir iş olarak gösterip kendilerinden başkasının konuşamamasını isterler. Önlerinde kitaplarla ve anlaşılmaz dille konuşanlar, halkı Allah’tan soğutmuş ve soğutmaya devam etmektedir.

Önlerinde kitaplarla ve Arapça kelimelerle konuşan adamları ne zaman dinlemekten vazgeçersek, Allah ile dost olma yollarımız açılır. Allah kendisinin anlaşılmasını bu tür işsizlere bırakmayacak kadar yücedir ve kendisini doğanın kuralları ile bize çok kolay anlaşılır şekilde arz etmiştir.