sustu bir çocuk…

acıyarak baktı göğe.

kitaplarda anlatılan yıldızlar yoktu karartılmış gökyüzünde. birkaç şekilsiz parıltı, ayın tortusu ve lacivert atmosferi vardı dünyanın. kötüler mi az yoksa kötülük yapmaya cesareti olmayanlar mı fazla, diye söylendi boşluğa. azaldı yeryüzündeki tüm karaltılar, karanlığa karıştılar bir bir.

insan, bu muydu?

saf acizliğin ve dolgun bir kibrin alaşımı… 

hiçbir şeye yetmeyen ve yetişemeyen sosyete bir et yığını… 

vahşetin medeni hâli, seçici bir yamyam ya da hiçbir şey…

bu muydu insan?

tanrının; oğlunu uğruna feda ettiği, uğruna dağları eritip şehirler inşa ettirdiği, envai çeşit mahlukatı ve nebatı kendisine hizmetçi ettirdiği…

insan… kör bir kuyu. eşyanın sıcak küllerinde kavrulmuş bir yalanın ruhu. cüce bir tanrının cep saatine akan bir can suyu. yani insan, yanlış ve yanisiz bir soru.

başını eğdi…

utanarak yumdu gözünü.

altındaki topraktan utandı, içine çektiği havadan, birazdan içeceği sudan ve kalabalıktan, kısacası her şeyden… utancı bir yaşam biçimi olarak kabul etmekten utandı. 

zamana ve mekana bir isim koymaktan utandı. edindiği mülkten ve bunları kaybetmekten utandı. ölüm korkusundan utandı sonra. ölüme bir son olarak bakmaktan utandı. yaşama bir amaç biçmekten utandı en sonunda.

ve nihayetinde…

gurur duydu utanmaktan. sonra gurur duymaktan utandı.

utandığı her şeyden utandı. 

ama utanmadı insan olmaktan. 

çünkü utanç, zamanın işiydi ve zamanı gelmemişti insanın.