ben ki bir sözdüm, bundan ibarettim. hayat bir mezattı, inanç bir pazar…

uyuk insandım. yarık, dönemeçsiz. her an düşecek bir şehir ve kalıntısı. katık mihraklara kar altından bakardım. oysa ne ezanlar okundu kulağıma... bir çan sesine gark oldum; güneşe külfetimi sundum, aya takındım, yıldızlara uzandım. nereye baktıysam orada oldum. benliğimle sınandım durmadan.

ve ben, kutsal kitaplar sattım hep; en çok da kutsallıklarını…

tahtına göz diktim nemrudun, sezarı elledim, firavunun anasını sattım.

kendime karşı hep tamahkardım oysa…

buruştum, katlandım bir cebe sığdım. küçük insanların dünyasında büyük bir uğultuydum.

oysa ki her ölümün kendinden önce bir öleni vardı.

insan, arzularıyla var olmuştu, hırslarına evrilmişti durmadan. belki de en sadık tanrısı alışkanlıklarıydı insanoğlunun.

her şey yolundaysa, yolun bir önemi yoktu. işler yolunda gitmiyorsa artık hayatı ve anlamını sorgulamanın vakti çoktan gelmişti, ta ki tekrar işler rayına girene dek.

insanoğlu nankördü. evet. başkasına değil, yaratıcısına da değil; kendine nankördü insanoğlu.

tarih boyunca bunun bilincinde evrildi. tarihine ve emeklerine ihanet etti durmadan. geleceği inşa etti, geçmişi yarattı. ama kan döktü hafıza haritasına, aç bıraktı hoşnutsuzluğunu, kiralık bir vicdanla dolaştı yeryüzünde; isyânı ve hissetmeyi unuttu.

köleliği ve saltanatı kutsadı durmadan; kendini bir hiçliğin ortasında bir hiçliğe halife ilan etti zamanın kör noktasında. durmadan yanıldı, yanıldıkça eğrildi. yalnızlığı ve kötümserliği lehine saydı. en çok da buna kandı.

loş vakitlerinde yarattığı tanrılarını ceplerinde taşıdı. hırsıyla yarattığı cennete karşılık korkularını cehenneme sığdırdı. ateşi bulup şeytana kul eyledi. ahlakı bulup pezevenkliğini yaptı. tanrılara tanrılar doğurtup hepsini aptallığına kul eyledi. ne ayıp!

öyle ki ayıplarını örtüp destanlara, şiirlere meze etti. tarihe ve coğrafyasına böyle hükmetti!

mahmut tarık | 2015