Evet,  İstanbul’da doğdum, burada büyüdüm. Her şeyine tanık oldum. 30 yıl boyunca neler geldi, neler gitti, neler neler değişti...

Yollar her birkaç senede bir değişti. Ben küçükken yolun altından geçmek diye bir şey bilmem. Metro bilmem. Tünel, alt geçit görmedim. Biz kız kardeşimle 8 yaşlarında Boğaziçi köprüsünden, kaplumbağa arabası ile tırtır geçmiştik. Hayatımın en olağanüstü bir kaç dakikası idi. Ve o kadar korkmuştum ki, köprü düşerse diye...

Biz ev oturmasına gideceğimizde, kardeşimle ben kavga ederdik sen haber verirsin, ben veririm diye. Sonra ev telefonları çıktı. Millet yazılmak için upuzun kuyruklara girdi. Sonra arkasından, ev oturmalarına bize gerek kalmadı. Telefonla soğudu tüm sıcak ilişkiler. Sonra bir baktık ki, bir komşumuz lahmacun söylemiş; eve sipariş.

Bu olay tüm mahalle tarafından hayretle karşılanmıştı. Ya o koca koca cep telefonları. Ve hemen ardından, zincirleme diziler serisi; Yalan rüzgarı, Manuella, Köle Isaura, Susam Sokağı, Süper Baba , Deli Yürek, biri bitiyor biri başlıyordu.  Artık ev oturmalarında sadece çekirdek çıtlama ve televizyon sesi hakimdi. Hipnoz olmuştuk. Babamın cep telefonunda yılan oyunu var diye kavga var evin içinde kardeşimle...

Geldik bu güne her yer gökdelen. Biz bir sabancının ikizlerine hayret ederken, bir sürü oldular. Doğal oldular. Bir holding köstebek gibi eşelemiş herkes AVM'sine gelsin diye. Yani bir deprem olsa tam bir facia. Kilometrelerce yürüme bandı ve yol… Bir yandan metrolar. Eskiden dolmuş beklerken üşürdük bazen yanar, bazen ıslanırdık. Ama hep bir güzellik vardı.

Bu kolaylıklar bizi ne kadar duyarsızlaştırdı? Anlatamam.... Metrobüs denilen kolaylık, her dakika başı araç var. Ama araca binenlerde kulaklık takmayan binemez gibi görünüyor. Takıyorlar kulaklığı hadi daya kafanı uyu. Yaşlı mı binmiş, biri mi düşmüş, boğazına bir şey mi kaçmış, adam mı ölüyor!!!. Biri; "kardeşim müsaade et" mi diyor, veya yol mu soruyor. Allahım vicdanımızın sağırlığı yetmezmiş gibi birde kulaklarımız sağır oldu, artık.

Herkesin elinde telefon nette geziniyor. Sokakta sosyal alanda iken, nete ihtiyaç duyana şaşırıyorum. Ne diyeyim ki! Çocukken her şey gerçekten güzeldi. Böyle bir duruma gelişme diyen, kapitalist topluma sadece üzülüyorum. Görmediniz kardeşim; Yılbaşı gecesi tombala çeken komşuları, kar yağınca cümbür cemaat kaydığımızı ya da yaz olunca çay partilerimizi, ormanlarımızı, deniz sefalarımızı.

Rabbime hamdolsun ki o günleri yaşadım... Ve umarım UNUTMAM!!!

MERYEM KADIOĞLU SEVGİ VE SELAMLAR