“GERÇEK(REALITY) VE HAKİKAT(TRUTH-THE TRUE)

KİMİ ZAMAN ‘TEK-BİREY; BİR-TEK (BAŞINA)’,

KİMİ ZAMAN DA ‘BİR’LİKTE’ DİKKATLERE KALKAR(-KALDIRILIR)

VE/VEYA DİLLEN(DİRİL)İR!”

Hani vardır ya, iki ozan(-aşık) karşılıklı atışır; yok aslında o bir atışma değil, karşılıklı bir ‘paylaşım’, bir ‘gönül alış-verişi’dir. Bu da işte öyle…! İki hakikat yolcusu buluşursa bir ‘gerçek(reality)’ ve ‘Hakikat(Truth-The True)’ üzerine, sonunda aşağıdaki gibi bir tablo olu(şu)r.

- Her biri Sirius yıldızı gibi aydınlatan, kutup yıldızı gibi yol gösteren nazenin bir gelin gibi kucağımda taşıdığım kelimelerle çığlık atıyorum; 'düşünce'ye, 'bilim'e, 'evrensel hukuk'a, 'etik(ethic) olan'a, 'lokal ve global barış'a, 'huzur'a, 'emek'e, 'üretme'ye ve 'hakça paylaşma'ya; çare kucağımda taşıdıklarım diye, ‘ne olur gelin ve alın bunları, sizlerden ücret de istemiyorum’, ama nâfile…! Hiçbir kimsenin ilgisini çekmiyor; herkes büyülü, ölü-lerden medet bekliyor ve onların kavgasında, herkes yalana teslim, herkes sadece kutsuyor ve tapınıyor; sararmış bir ot gibi rüzgâr nereye götürse, hep birlikte oraya koşuyor!

- Biliyorum, birazdan içinde bulunduğumuz bu büyü, bu yalancı mutluluk son bulacak, birazdan ocaklar söne-cek, zemherî soğuğunda açlıktan ve soğuktan öleceğiz; ama, kimse görmüyor, dinlemiyor beni, programlanmış bir makine gibi koşturuyorlar büyüsüyle var oldukları, sığındıkları ölülerine, mabetlerine ve kâhinlerine...!

- Sürgünlüğün bütün hâlleriyle sıkışıp kaldım, koca bir meydandayım ve yalnızım; kimse görmüyor, kimse duy-muyor beni, hiç bir yer kabul etmiyor, vatanım yok, halkım yok, yapayalnızım, acı içinde kıvranıyorum, boğulu-yorum!

- Gerçek hiç bu kadar yalnız, hiç bu kadar yetim, öksüz ve sürgün olmamıştı, gerçek hiç bu kadar duyulmaz, an-laşılmaz...!⁽¹⁾

- Yürek yangınının acısı kör kılıcın acısından daha dayanılmazdır; kelimelere sığmayan feryadın yükü de ağır…!⁽²⁾ der, Ahmet Turan Uçar.

- Kişinin duyulmayan çığlıklarının olması ne kötü... Kutsalların, mabetlerin, ataların ve kâhinlerin mağarasında ışığa, gerçeğe ve hayata hasretiz!(3)

- ‘(...) Yalnızım, kimse görmüyor, kimse duymuyor beni, hiç bir yer kabul etmiyor, vatanım yok, halkım yok, yapayalnızım...!’ Aslında ont(oloj)ik(varlıkbilimsel) anlamda öyle...! Otantik(gerçek-doğru) ve episte-m(oloj)ik(bilgibilimsel-bilgikuramsal) anlamdan bakarsak da şöyle:

- Siz yalnız değilsiniz; ‘O’ sizinle…! Kimse görmese de, duymasa da sizi ‘O’ görüyor ve duyuyor! Kimseler ka-bul etmese de ‘O’, sizi Kendine kabul etmiş...! Vatanınız da ‘O’, ‘Halk’ınız da ‘O’; ‘O’nunlasınız...! ‘Masivası-Ma‘adası’, ‘Önü-Arkası’, ‘Altı-Üstü’, ‘Sağı-Solu’; tüm ‘Çepeçevre'si’; ‘Azı-Dahası’ ve ‘Gerisi’ boş...! Kos-koca bir ‘hiç’lik…!

Dedim ya; ‘gerçek(reality)’ ve ‘Hakikat(Truth-The True)’ kimi zaman tek-birey; bir-tek (başına), kimi zaman da bir’likte dikkatlere kalkar(-kaldırılır) ve/veya dillen(diril)ir. Sayıları az da olsa ‘iyi ki de varlar’, diyorum ‘Hakikat Yolcuları’…!

⁽¹⁾ Bkz. https://www.facebook.com/M.endercelik/posts/. (Erişim Tarihi:11.11.2020).

⁽²⁾ Bkz. adı geçen link. (Erişim Tarihi:11.11.2020).

⁽³⁾ Bkz. adı geçen link. (Erişim Tarihi:11.11.2020).

Zeki Coşkunsu