KOYU BİR TÜNELDİR YALNIZLIĞIM!

[YALNIZLIK HİÇ DE TANRISAL DEĞİL!]⁽¹⁾

“Deterministik”tir yalnızlığım,

“Belirlenimci-gerekirci!”

Ne “probablistik”tir, ne de “stokastik…!

“Olasılıksal” ve “kısıtlı şanssal” değil diyorum;

“Rastgele” hiç mi hiç değil,

Âdeta bir “sine qua non”…!

“Olmazsa olmaz bir gereklilik-zorunluluktur”, diyorum.

Bir yalnızlık ki

Bilirim “kapasitesi”ni de, “kendi yalnızlığımın”;

Hem de, “içselleşmiş” türünden yalnızlığım bendeki…!

Bu, bana “Blaise PASCAL”dan bir hatıradır.

Bundandır,

Her dâim “yalnızlık bilinci”mi deneyimlerim;

Yaşamımı “otokontrol deneyimi”yle dikkatime kaldırır,

“Kollektiflik”ten koparım!

İlkin, “kendim”le hesaplaşır,

Yüzleşirim;

Suçlamam, “dış dünya”yı körükörüne…!

Yoksa “kurban psikolojisi”nden “öz-gür”leşemem;

Değilse yön veremem, “kendi öz-gür yaşamım”a…!

Bu da, bana “Baruch SPİNOZA”;

Nâm-ı diğer,

“Benedito de ESPİNOSA-Benedict de SPİNOZA”dan bir hatıradır.

Dedim ya, zorunludur yalnızlığım;

Uçurumların yamacında biten,

O heybetli, vakur

Ve bir o kadar da mağrur,

Birbaşına bir ağaç kadar!

Çıkarsan;

Ben oradayım.

Ardında koskoca bir “gürȗh(derinti-sürü)” kalır!

Anladım!

Anladım anlamasına da,

Bir telefon sonrası yıkıldığında omuzlarıma ellerin;

Geride kalan,

Boğazım(d)a düğümlenen bir hıçkırık…!

Ne ki “yalnızlık hiç de tanrısal değil!”miş, o vakit anladım!

Bu söz benim değil,

Ahmet Telli’nin…

Hani diyorum,

Oysa bir zamanlar, uğrardı ara sıra da olsa kentime;

Ve senden bir esinti getirir,

Bir gül kokusu katardı, sığmazdı içim içime.

Şimdiyse “koyu bir tüneldir yalnızlığım!”

Demem o ki “içimi delip de geçen o karanlık!”

Gelirsen tünelim aydınlanır;

Ben hâlâ bıraktığın yerde, or(a)dayım!

Ya sen…!?

Şimdi nerede, hangi esintisindesin

-diğer- ömrünün…?

Ha(y)di, geleceksen gel artık,

İş, işten geçmeden…

Değilse o uçuşan -bir- zamanın,

Yaklaşıyor hitâmı!

İşte o an,

Neyi, nasıl anlatabilirsin bana yeniden…!?

Bak, dışarıda hoyrat bir rüzgâr; üşüyorum!

Böylesi bir zorunluluk olmasın

-diyorum, artık yalnızlığım.

Ha(y)di, sen de çıkıver

O uçurumun yamacına, ben hâlen bıraktığın yerde, or(a)dayım!

Ve ardında bırakarak çıkagel, koskoca bir “gürȗh(derinti-sürü)!”

Yok, eğer kalırsan ayrılık,

Dünyalar kadar!

Elini çabuk tut;

Lakin kalamam, bir o kadar ben!

Çok, ama çoooook üşüyorum!

⁽¹⁾ Bkz. COŞKUNSU, Zeki; “O Bir Yıldız Parçası…!”, ss. 62-64, Kalkan Ofset & Cinas Grafik, (1. Basım), Ankara, 2005.

Zeki Coşkunsu