KAYNAŞMALI TÜM İNSANLIK

BEYAZ BİR GÜVERCİNİN KANADINDA!⁽¹⁾

Bir düştü gördüğüm;

Dün gece,

Tahtında Dolunay’ın.

Bir yandan “ülkem”,

“Yakın-Orta ve Uzak Doğu”

Ve dahi “Asya”,

Diğer yanda, “Afrika”lı çocuklar ağlaşıyordu;

Gözyaşları bir kördüğüm!

Hepsi üç aşağı beş yukarı öyle de,

Hele o Afrikalı çocuklar yok mu?

Yüzlerini kapamışlardı o esmer elleriyle.

Simalarındaysa âdeta, “kömür karası olmanın utancı”;

Lakin Tanrı’nın,

O rahmeti/merhameti-şefkati vardı yüreklerinde!

Düş ya bu;

Bana varsılların,

Dünyasını hatırlattı bu tablo;

Ne hikmetse!?

Oysa gerçekler, daha güzel değildi rüyadan.

“Göz göze geldik”, derken;

“Gözleri değince gözlerime,

Hep birlikte ağlaştık!”

Sonra bakıp da sessizce,

Şöyle bir “sahte gerçekler dünyası”na uzaktan;

Saniyelere sığdı, geçen bir yüzyıl,

Yaşanmışlığıysa oldukça vahim ve uzundu!

Eller açıldı birden,

Ahh’lar-vahh’lar, yakarışlar yükseldi göklere;

“Bir can, bir güven,

Bir ekmek, bir aştı tüm fakir dilekleri!”

Ne ki çoğu varsıllar hiç mi hiç duymuyordu!

Zira “vicdansız”dılar;

“Yüreksiz, kör ve sağır”dılar!

Düştü bu, ansızın uyandım!

Yüzleştim yeniden

O “sahte gerçekler”le.

“Söyler misin Tanrım;

Ne zaman bitecek bu mor geceler,

Bu mor sükut…!?”

Değil mi ki “yeryüzünü, tüm toprağı sardı endişe,

Göklerse oldum olası buğulu” zaten…

Hâsılı, çok eskilerde,

“Salt gül yapraklarında kaldı, o tüm sevinçler!”

Bir de, “madalyonun öbür yüzü” var:

Bir “rebeliyum( rébellion: başkaldırı-isyan)”u,

Bir “revolüsyon(révolution: devrim)”u düşündürür oldu geceler.

“Otantik(gerçek-doğru) insan” diyorum,

“Âsî”dir, “başkaldıran”dır,

L’Homme Révolté - L’Humain Rebelle!”

Hâlâ anlamadınız mı?

“Dünya ağrısı(Weltschmerz)” diyorum,

Derin bir sızı var yüreğimde!

Artık kalmadı sabrım,

Tükendi tahammülüm!

N’olur;

Doğusuyla Batısıyla,

Güneyiyle Kuzeyiyle,

“Kaynaştırıver tüm insanlığı,

Kanadında beyaz bir güvercinin, Tanrım!”

⁽¹⁾ Bkz. COŞKUNSU, Zeki; “Sen Yoksun Ya Bu Şehrin Yıldızları da Yok!”, ss. 103-104, Çakmak Ofset, (1. Basım), Adana, 2002.

Zeki Coşkunsu