Birbirini suçlayıp duran, önce kendisi kusursuz olsun da başkasında kusur bulsun. 

Hakikaten insan, ne çok arsız ve zavallı, ki kendini çok şey sayacak kadar kusursuz gõrüp bõlbürleniyor . Hadsiz davranabiliyor.

Daha çok bunu yapan ise sõzümona bilmişler, sosyal adaletçiler, eşitlikçiler, õzgürcüler vs savunucu edinmişlerdir.

Dışardan en bilmiş ve en hami model olalım, ağacın içinde kurt olduktan sonra bir arpa yol yürünmez. Nitekim hiç yürünmemiş de. Kendinden başkasını küçümsemek sadece kompleks ve egodur.

Elzem mi? Artık ne denir bilemem fakat uzaktan bakıldığında hoş gõrülmüyor. Sanırım insan kişiliği, ideolojik beslendiğinde bu durum zuhur etmektedir. İnsanoğlu daha çok ideolojik beslendiğinden kişilik karekter sorununu yaşamaktadır zira aslolan insan kişilik yapısıdır. Ancak bu zaman olumlu sonuçlar alınabilir. Gerçek düşüncesinin taşıyıcısı, mizacı da naif olur. Bunlar toplumda farklı olduğunu düşünür.

Farkındalık: Bilmediğini fark etmektir. Bu formül yoksa, kof kof egoculuk oyununu oynar. Eğretisi iğretiye dõnüştüğünün farkında değildir, şu çok bilmiş kurtarıcaların.

Şundan emin olalım, yargıladığımız, eleştirmek için eleştirdiğimizin, beğenmezliğimizin altında sinsice uyuyan psikolojik hastalıklarımız bulunmaktadır.

Aynı gemide yolculuk yapanlar; Fikrini, zikrini, rengini, metodunu, düşüncesini hoş görmek zorundadır.

Bakıyorum da herkes testereci, balyozcu, yıkıcı olmakla misyonlu davranıyor. Birey olarak şunu yapalım. Şapkamızı elimize alalım, kendimizi yargılayalım. Çuvaldızı kendimize saklayalım.

 Tuanna Güzel | Tabusal