Mitolojinin, kanser hücreleri iliklerimize kadar işlenmiş. Bu kanser her dem öldürür ve sonraki nesil genetik olarak bu hücreyi taşır, devir daim gibi devam  eder durur. 

Umut yiğidin kamçısıyken her şeye rağmen ama inadına inadına yeissiz, adanmışlıklarca. 

Zamansız, koşulsuz atına binmiş dört nala hem miskin hem cengaver...  Mitonun lanet yüzü, nefesiyle ıskalayıp durur umutzedenin ensesinden.

Baş belası yakamızı kurtaramadığımız, yalancı, ikiyüzlü samimiyetsiz, güvensiz... Hele koyunluğa rıza göstermiş mitonun kurucu avamı, öyle bir yüzü var ki dillere destan...

Ne olacağı asla bilinmez; çünkü renk vermemede fazla uzman. Arkanda ne iş çevireceğini bin yıl düşünsen aklına da gelmez ya! Yüzü temiz, dili baldan daha bal, cana yakın ateş gibi... Sonra birden bulutlar arasından sağanak yağmurdan sel olup boğar, gene renk vermeden bu kahrolası çehre!

Her geçen gün metropolün insanın, insaniyetten soyutlanan dejenerasyonunu fark ettikçe işte mitonun yüzü, bulanıklığı daha da netleşmiyor mu diye düşünüyorum. Kırsal azı olan, metropolün netliği arasındaki realite. Batı ve doğuya göre ise muhakkak nitelik ve nicelik bazında düşünüldüğünde bir adım ileri veya geri olduğunu gösterir bu çirkin yüz. Veya soya çekimdir yanlış ve doğrular kim bilir?

Bizi, biz edenedir şaşkınlığım, kızgınlığım, kırgınlığım. Esefle yakındığım ise masumiyetimizi kirletir şu bağnaz ve skolastiğin bekçileri olan mitocular. Umutlarımızı yerle yeksan edenler henüz boncuk boncuk kurumamış emeğimizi. Düşünceye ödü kopar, adını bile söylemedikleri o üç harfliler çarpar bunları ki tabularını yıkacağı “düşünce”. Reform, Fransız devrimleri gibi devrimler, efsanecilere göz kırpıyor kim bilir?

Hay eşek arıları soksun aklınızı, basireti kurumuş, kokuşmuş be breler…