Spinoza'dan sonra Darwin'i okudum; hayatını, gençliğini, yıllarını Tanrı’ya adamış ve Papaz olmayı istediğinden Papaz okulunu okuyan bu adam, çocukluğundan beri doğa ile ilgilenmiştir, incelemiş olduklarını hatta koleksiyon bile yapmıştır. Yanında İncil’ini taşıyan ve Tanrısı ile arası gayet iyi kalpli biridir…

Ancak bir gün Papaz okulundaki hocası İncil'in kanıtlanması amacıyla onu beş yıllık bir geziye gönderiyor. Bu gezide doğayı daha fazla inceleme fırsatını bulan Darwin, bulduğu her bir keşfi için Tanrısından medet umuyor ve acılar içinde kıvranarak yanılmak istiyor. Zira yanında taşıdığı, her ayetini ezbere bildiği İncil'in sözlerini bazen sığınak olarak kendini gömmesine rağmen gerçekler şamar gibi onu tokatlıyor.

Doğa ve İncil’i birbirine zıt görmektedir artık; korkuyla kendine itiraf etmekte güçlük çektiği gerçekle yüzleşmek kaçınılmaz oluyor. Doğa, uğrunda feda edilen ve kendi gözleriyle o gördüğü kızıl ve kara derili insana dikte edilen, nitekim Papaz Okulunda sevgiyle kendini adamak için inandığı kitaba aşkla bağlıyken, doğa her şeyi çürütmektedir. Dünyasını alt üst etmekten çekinmedi buluşları. Bulduğu gerçekleri yalnız günlüğüne not alan bu adam 15 sene boyunca kimse ile paylaşamıyor, konuşmaktan imtina ediyor. 15 senenin sonunda kendisi ile benzer düşünen ve bir zamanlar aynı amaçla araştırmak için bindiği gemi yolculuğunu yapan öğrenci ona mektup gönderip düşüncelerini paylaşıncaya kadar susmayı tercih etmişti. Kendini gömdüğü kuyudan çıkıp ilk defa konuşmaya başlıyor gelen mektubu yanıtlayarak. Hristiyan ve inanç dünyası buna izleyici kalamadığı gibi tarih boyunca her düşünene ne yaptılarsa Darwin’e de yaptılar…

Derin bir hüzün beni sarmıştı tıpkı Spinoza’da duyduğumun benzeri... Kolay mı sanıyoruz çektikleri bu acıyı? Ama işimize gelmediğinden en kestirmeden atıp tutarız; menfaatlerimize ters tabi ki... Biz düşünemiyoruz ve eğer başkası doğası gereği araştıran ise ki ne zaman ki sürüden farklı bir yolculuk yapıyorsa bize düşen ise onu dışlamak oluyor yüzyıllarca...

 Tuanna Güzel @tabusal