Düşünüyor düşünüyor düşünüyorum…  Kâinatı, evreni, doğayı, uzay, galaksileri, canlıları en düzgün, programlı yaratanı mı? Sonra insan doğası gereği midir maneviyattan haz alır? 

Maneviyat; her dinde ibadet eylemi her ne olursa olsun kişiye huzur verir.  Gene maneviyat ile hem hal olan kendini kötü duygulardan arıandırır, çeki düzen verir ve olumsuz alışkanlıklardan kendini koruma altına alır  

Yalnız yarı Tanrılar asırlardır bunda iyi rol oynayıp dinin akışını başka mecralara taşımaktan çekinmediler en güzel kutsal pınarlarımızı kirlettiler. Bunu yaparken de aklı ipotekle diler ki itirazın önüne setler çektiler nasıl mı?

Tanrı kavramına kendi teolojilerince anlamlar hüküm gibi koydular. Örneğin maneviyattan haz alanları beklentilere sürüklerken, Tanrı’ya ise her beklentiye cevap veren merci olarak gösterdiler.  Çelişkiler ise boy boy artık kendini sırıtıyordu Şunu diyemediler DİNİ AFYONLA ÇEŞİTLENDİRİP, RENKLENDİRENLER…

Ama… Maneviyattan haz alanlar, dini ritüelleri yaparken; asla yaratıcıdan beklentin olmayacak! İnsani özellikleri yüklenmeyecek, O’na adil yaptırımcı, süpermen, cezalandırıcı, ödüllendirici, insan hayatına müdahil edecek bir güç tasvirini yüklenmeyecektir. İnsanın sevinciyle, hüznü ile düşüş kalkışıyla, yaşam, ölümü ile iyilik mizacı, kötülük mizacı gibi alakasız anlamlar atfetmeyecektir

Yer küreye adımını atmamalı, insanı olumsuz davranışlar yaptırtmamalı (bir babaya evladını kurban emrini buyurması gibi) buna da ‘sınama’ gibi oyunu oynamalıdır. İnsanı insana kıydırtmamalı ‘cihat’ diye ve köşesine yayılarak inansın ıstırabından keyif almamalı, buna ‘sabır veya ecir’ ötekileştirmemelidir. Kulakları çınlatan imdatlar karşısında göbeğini kaşıyarak izlemeyecektir. Kimine zevkusefa, kimine sürünmeyi layık görmeyecek hani adil ise bundan kaçınmalıdır. Kendi aklını ile insanın akıl iradesine hodri meydan demeyecektir!  Şimdi hangi Tanrı’ya…