Bence felsefe, sadece bir gizin kuram, kavram karmaşasıyla birlikte ayrıca bana göre insan felsefesi ve açlık felsefesi olmak üzere bilinmeyen iki denklem gibidir. Bu denklemdeki gizi çözebildik mi bekli de “varlık” felsefesini çözmüş olabiliriz.

İnsan felsefesi; en uğraştırıcı, en sorunlu, en zaman kaybı olan ve sonuç ise beyin hücrelerimizin ölümüne neden olduğundan zeka gerilemesine de yol açan çıkılmaz sokaktır.

Farkındamıyız, zira çoğumuz farkında olduğumuz gibi bu belamsı problemin eşiğinden paçamızı kurtaramıyoruz, ki bazılarımız bu belayı çekim yasasıyla kendine çeker iken, bazılarımız yüce iş olarak görüp yasa ile hemhal olmaktan büyük kıvanç duyarak seçimimizi yaparız.

Sosyal projeler ile çocukluğumdan beri ilgilendiğimden,insanı psikolojik olarak analiz ederek yaklaşır ve negatiflerinin altındaki nedene bakıyordum. Dinin etkisi de azımsanmayacak seyirlerde idi.  İnsanı, doğrusu yanlışıyla kabul görür ve problemli bireyler ile ilgilenmek gibi de misyon edinmiştim. İstememe gerek kalmıyordu, karınca gibi her yerde karşıma çıkıyordu. Aha da kim tutar beni!

Zaman içinde hamilik yapmaktan vazgeçip başka bir bakış açısından bakar oldum. Kimseyi kurtaramayacağımı, bilakis herkes kendine göre akıllı ve doğru,  “bana ne” diye baktım. Bununla birlikte elbette çok faydam oldu ama kendime zarar veriyordum. İdealist, analitik, sorgulayan biri olarak akademik kariyer yapma gibi hedeflerim vardı.

Toplum fedailiği beni geriletiyordu. Gemisini kurtaran kaptan olup çıkarken, benimise kan emen mikro organizma canlılar ile uğraşmaktancanıma tak etmişti. Belki de olması gereken ama hiçbir zaman olmayan kıskanma duygusu daha çok kaybım oluyordu. İyi niyetimden, hasetçiler ne çok yarışıyorlardı, saysam bitmez. Elinden tuttuklarıma, sosyal proje aktivisti olarak halisane samimiyetimi onlara merdiven yapıyordum. 

Sonra ne mi fark ettim?

Asıl kendimi kurtarmam gerektiğini.

Bıkıp usandığım bu canlı türüyle arama sınır çizmem gerekeceğini anlamıştım, zira kimseye bağımlı yaşamadım, bağımlılığı sevmiyordum. Bana bağımlı olanları da sevmezdim. Özgün duygular, düşünceler taşıyordum/taşıyorum. Merkezime oturtmuyordum hiç kimseyi. Sadece sorumluluğum ne ise o idi.

Tabii, “7'sinde ne isen 70’inde osun” doğru bir söz. “Lanet gelsin içimdeki sorumluluk duygusuna “dememeyi de esirgemiyorum. Nerede kahrolası anlaşılmaz insan evladı varsa beni mi bulur(!)

Hayır hayır, istemiyorum!

Ne bu felsefeyi çözmek, ne de insan bataklığını görmek isterim.  Zaten onları, üreten problem yumağı ebeveynlerinden, soya çekim ile yine üredikleri küçükleriyle uğraşmak bir hayli bin asra yelken açmaktır bütün mücadelemiz.

Gecenin uyku tutmaz halleri, miadını tamamlamış bir yıldız düşürdü.