"Avazım çıktığı kadar susmak istiyorum!"

Avazım çıktığı kadar sessizleşmek istiyorum.

Sessiz konuşmalar en çok yoruyor ve sessiz münazaralar.

Sessiz görmelerim var.

Sonra fırtınalı fark edişler.

Karşı geldiğim gerçekler,

En çok da can acıtan yüzsüzlüklerin normalleşmesidir.

Çelişkilerin mor renkleri...

Bumerang savaşlarımız vardı

her çağda  dahası yeni dünya düzeninde.

Hasta ruhlar

Hasta sevdalar

Hasta dostluklar

Doğru ya iki günü bir olmayanlar

Kendine yabancı.

Tek güç var her zaman

çehrelere sahte mimikler

ama yine tek gerçek, insana güç veren

Oysa Napolyon çoktan söylemişti:

Para para para…

İnsanı bir hayli sevimli yapar dostlarına

Yokluğu ise herkesin kaçamağı…

Puştluğun zirveye çıkarması var en namuslu dilbazlarda.

Hak görmeler var bu güçte.

Mor suratlar

mor renkler

sayılmaz maskeler...

İçsel haremlerin efendileri yok satıyorlar. Yapamadıklarına düşman fakat fırsat kollayıcılar,

geçmişe kızgınlar.

Geçmişi oynuyorlar kurtlar misali.

Bir kendini bulsa, bu insan

bir kendini görse, ne hacet.

Ya sevdalar olmasaydı

ne olurdu bu kadar kötülük