Merak ediyorum, hakikaten merak ediyorum “İslam” yalnız geniş coğrafyaların insanına ego mu aşıladı. Bu haşin ve yontulmayan , dinginlikten uzak, bilgi kusurlu insana sadece bir sıfatla mı taçlandırdı?

Sorunun din olmadığını çok iyi bildiğimi biliyorum desem de  din, yani konjöktürel din  fenomen olmaya çalıştı. Sondan gelen inanç şarlatanlığı ise  “İlk”’leri ötekileştirdi; zira ilkler ile tıpa tıp benzer olmak ile beraber bilinçaltına bir üstünlük formatı yüklendi. Nesiller boyu devam eden bu algı sorunu yerini niceliklerle korumuş , bunun farkındalığındaki  niteliğe asla hoş bakılmamıştır.

Hele şu son jenerasyon pıtırcıkları ise bir umut sinyalini gösteremiyorlar. Umut ışığı yansın diye deniz feneri olmaya çalışıyorum; dört yanım zincirlenmiş, bir yanı dikenli tel  örgüler elimi yüreğimi kanatıyor. Ben ise aydınlatabilmek için dilim, aklımı ile bu feneri tutmaya çalışıyorum.

Körpe beyinler, atalarının izinde... Yıkılması güç üstünlük egosunun duvarlarını “sevgi”, “saygı” ile aşılıyorum. Sevgi şırıngasını her insanın sevgiye istekli, boşluğundan sızdırıyorum.  Bazen yeri geldiğinde çağlayanlar gibi hiddetlensem de giriş kapısını kaç zamandır keşfetmiştim.

Söz konusu olan bu geniş coğrafyaların insanları yaramazdır. Egolarından kurtulmaları bir hayli güç görünüyor mizaçları gereği. Gene bu mizaçları sonucu üstünsedikleri Tanrısal kurgu inançlarını bizatihi kendileri biçimlendirmişlerdir.

Sorun bu bağlamda düşünürsek “din”, algı çorbalarında ilave ettikleri malzemelerden harmanlanmış görünmektedir.

İlaveten unutmamak gerek ki,  mizaçlarındaki toprak fonksiyonlarına dikkat çekerken. Aynı topraklarda, “ilk” lerde doğmuş, birbirinden beslenerek basamak basamak çıkmış, bu yetmiyormuş gibi birbirlerini çürütmeye çalışmışlardır. Ego duygusunun bayrağını en yükseklerde dalgalandırarak..!