İmkânsızlık, imkana dönüşür düşlerimizde.

Arkasında bilgide yüzmek olur dev kütüphanemizin şirin terasında.

Günlerce kuluçka izdüşümün, öyküye kaleme tutmak olur “en nihayet” senfonileri. 

Çürümeye karşı düşünsel dinamizmin içinde kucaklayıcı yelken olur şehrin sessizliğinden azat olmuş engin mavilikler.

Kimler geldi,

Kimler gitti

Ve daha gelecek oyuncuları oynatmak var her senaryoda.

Kalemi kırıkların, etiğe kılıf bürümelerinin o okkalı lafları ile uçurumdan salıyoruz yapıtçıların. Oysa ne çok niceliktirler yurdumun insanları.

Otomatik atılan suretler, içlerinin kusmuğudur tımarhane denilen minnak küremizin.

Madalyonun diğer ve değer taşıyan güleç, gerçekçi polyanacıları olmasaydı pes pembeler olmazdı her pazartesi ile cumartesilerde.

Bu güzellik, tedirginlikle atın sırtında yine de ‘en' lerden yerini bulur tam da gõnlümûn baş köşesinde konukladığım fikrimin ince gülünü.

Dahası…

Anlatsam olmuyor, anlatmasam hiç olmuyor.

Yanakları narlaşır edep tutmuş özün yosunsuz dipleri.  Zira incidirler, bu kişiliklerden bir kişilik olabilmek.

Ara sıra dinlediğinden mırıldar, flomence ayak sesleri, yürek burkar kendine has rengi ile. Renk, diyorum ya!

Gül kurusu, mesela en sevdiğimdir.