Yumurta çatırdamaya başlamıştı bir yavru için; bu umuda yolculuğunun ilk aşamasıdır. Kabuğa ha gayret!  Bazen çırpınışlar geleceğe dair ümit vaat ederken, bazen de bulutların arkasındaki buğudur.

“Ben kimim?” dersin,

“Hangisiyim?” ya da…

İşte orada, birden yatağından doğruldu. Düşünceydi onu uyandıran, sesli konuştu: “Orta Doğu’nun Rabbi, acıların Rabbi midir? Acı, keder, gözyaşı, kan, ölüm, açlık, çocuk ve kadınların sürünmesinden mi hoşlanıyor bu Rab. Evine aş götüremeyen bir babanın cinnet geçirmesine izleyici kalmak mıdır onun işi? Sonra kiminin duasına “evet” , kimininkisine “hayır” mı dermiş? Bu nasıl kayırma?”

Hayır, hayır bir sorun olmalı. Bunun ismi imtihancır, diyor donuk mantık. Ağzından çıkanı, kulağı duymuyor insanın.

Ah Yüce Yaratıcı; evren, doğa, dört kitabın kurguladığı Tanrı! İnsan fenadır, bilmez ki seni narsisleştirdiğini.

Çocukluğumdaki sen, şefkattin, huzurdun, sevgiydin. Gece saçlarımı okşar ninniler okur, korkmama izin vermezdin. Sonra büyüdüm, büyümez olaydım. Orta Doğu’nun tanığı olarak, görüp de yaşadıklarım ve duyduklarımın müsebbibi olarak sen gösterildin dört kitapta. Acılardan beslenemezsin, beslenmemelisin.

Bir yanım buruk…

Ne senle ile oluyor ne de sensiz. Sahi benliğimize işlenmiş kodlama mısın? Veya bu kodlama dediğimiz şartlandırılma mıdır? İnsanın yaşadıklarından bir kâbus gibisin. Doğaya baktığımda ise esrarengiz, büyüleyici bir sanatsın ve tabi doğa yer yer somurtup can acıtıyor afetlerle. Seni gazaba getiren insan kurgusudur. Coğrafi bilgiye aklı kapayıp “hikmetinden de, gazabından da sual sorulmaz”mış bu karanlık çağın mıhlanmış algısıyla. Orta Doğu’ya gelince, acı ile hem halleri yetersizlerindendir, yöneticilerinin de sömürgeye “eyvallah” demelerinden olup, kavgaya meyilli haşin, aklı değil, duygularıyla amel ediyorlar. Duaya endeksli çözüm bulmaya çalışırken, cevapsız kalınmasını düşünemiyoruz.

Kim?

Ne?

Hangisi?

……… ?